Doorheen Turkije in 6 dagen

Hallo iedereen,

Ondertussen zijn we een dikke 10 dagen onderweg en hebben we al een slordige 5000km achter de rug. Het oostwaarts rijden begint ons eigenlijk wel tegen te steken, tijd om stilaan naar het zuiden te trekken!

We staan momenteel voor de poort van Iran, de visums die in Istanbul op ons lagen te “wachten” hebben we al (een chaotisch consulaat maar uiteindelijk hebben we ze toch nog dezelfde dag gekregen – thanks Iman), maar de vraag blijft of onze Landy wel dezelfde vriendelijke ontvangst zal krijgen die hij eigenlijk verdient.

In Turkije hebben we voornamelijk kilometers gemaald, maar gelukkig hier en daar toch ook de tijd genomen om de toerist uit te hangen. Nadat ze aan de Turkse grens zo vriendelijk waren ons te vragen om onze Landrover even uit te mesten was onze eerste stop Istanbul. Dit bleek zonder gedetailleerde GPS kaarten toch harder tegen te vallen dan gedacht. Ik heb ons dan ook maar meteen voor een paar uur in de avondspits gezet, een belevenis op zich. Na sterk navigeerwerk van Sam hebben we dan toch een parking en hostel gevonden waar we terug tot rust konden komen.

Na een blitsbezoek aan Istanbul (including de toppers: Aya Sophia, Grand Bazaar, Blue Mosque en het Iraans consulaat) trokken we verder naar Safranbolu, waar we naast het bezichtigen van enkele authentiek Ottomaanse huizen ook een patéke hebben gegeten – het ware vakantiegevoel kwam naar boven.

Nadien ging onze route noordwaarts (verkeerde kant !!!) om via de Zwarte zee verder nog verder weg van Zuid-Afrika te rijden. Even een tussenstop in Unye alwaar we toch “onzen dikken teen” in de Zwarte Zee moesten steken, voor een volledige duik was het net iets te fris en de speedo's bleven dan ook achter in onze valiezen.

Nadien namen we in het prachtig oost-Turkse berglandschap de tijd voor een omweg via het Sumela klooster: volledig uitgehouwen in de bergen met een verzameling mooie fresco's (jammer van de vele graffiti, een spijtige zaak).

Onze volgende stop, Ani, waar we de ruïnes van een 1000 jaar oude stad hebben bezocht. Dit liet een diepe indruk op ons na. In een uitermate idyllische omgeving werden we overweldigd door een juweel van een archeologische site. Half omringd door een kloof die Turkije van Armenië scheidt, hebben we vele uren in complete eenzaamheid tussen de brokstukken, van wat ooit een grote metropool op de zijderoute was, verschillende “overgebleven” gebouwen kunnen bewonderen. Een absolute must als je één van deze nog eens in oost Turkije terecht komt :-).

Ondertussen zijn we in Van terecht gekomen. Hier vertrekken we morgen naar Iran en weten we of we de naam van onze blog moeten veranderen in “samenvincezijnteleurgesteldenkerenterugvandeiraansegrens.reismee.nl”...oftewel ”miljaarde.reismee.nl”.

Het is zover, we zijn vertrokken...

Vrijdagavond waren er nog enkele laatste aanpassingen aan de Landrover gebeurd, maar het beestje lijkt in orde gekomen (bedankt André).

Nadat we zaterdag nog even van het feestje bekomen zijn, hebben we de Landrover ingeladen: we lijken op alles voorzien...
Vince trekt die dag reeds naar de Ardennen om een laatste nacht bij zijn ouders door de brengen.
Ikzelf neem pas zondag afscheid en trek met een reeds overvol geladen Landrover naar de Ardennen. Nog even een laatste poetsbeurt en nog enkele extras inladen. Ook hier wordt nog even afscheid genomen alvorens we goed en wel op pad gaan. De eeste dagen hebben we vooral een hoop kilometers afgemaaid. Niet echt veel boeiends gebeurd. Degenen die absoluut meer te weten willen komen over de autostrades naar Servië kunnen ons altijd contacteren hierover.
Alles lijkt volgens plan te verlopen...